De Eerste Kruistocht
De Eerste Kruistocht was een van de meest extraordinaire, bloederige en belangrijke episodes in de middeleeuwse geschiedenis.
Het begon met een vraag voor steun van de christelijke Byzantijnse Keizer, welke bedreigd werd door de opkomende macht van de islamitische Seldjoekse Turken.
Maar toen Paus Urbanus II een dienst predikte in Clermont in 1095, was het resultaat onvergelijkbaar met wat ooit eerder was gezien.
De Paus bood spirituele redding aan hen die bereid waren naar het oosten te gaan om hun medechristenen te helpen in een heilige oorlog, en te helpen met de bevrijding van Jeruzalem van de moslims.
Zowel ridders als boeren tekenden met duizenden tegelijk, wat leidde tot de desastreuze 'Volks', of 'Boeren' Kruistocht, en daarna tot de veel beter georganiseerde en machtigere Prinsen Kruistocht.
Hun legers verzamelden zich bij Constantinopel, waar zij een ongemakkelijk bondgenootschap sloten met de Byzantijnse Keizer, Alexius I Comnenus.
Anatolië binnentrekkend hielpen zij bij het heroveren van de stad Nicaea, waarna zij een beslissende maar hard-bevochten overwinning behaalden bij Dorylaeum, alvorens op te rukken richting de grootse stad Antiochië...
De kruisvaarders ondergaan immense ontberingen buiten de stadsmuren, maar nemen uiteindelijk Antiochië dankzij een list van Bohemond uit Taranto.
Tegenover de kansen in, en geïnspireerd door hun recente ontdekking van een relikwie waarvan wordt gedacht dat het de 'Holy Lance' is, verslaan de kruisvaarders het Seljuk-leger van Kur Burgha.
Na meningsverschillen binnen het kamp van de kruisvaarders, verplaatst het leger zich uiteindelijk naar Jeruzalem in het voorjaar van 1099.
Tijdens een volledige aanval op de stadsmuren krijgen de troepen van Godfrey van Bouillon voet aan de grond in de verdediging en de troepen van de kruisvaarders stromen de stad binnen.
Een bloedbad volgt.
Overwinning resulteert in de creatie van vier kruisvaarders staten, maar hun bestaan is precair, omringd door vijandige moslimmachten, die op een dag terug zullen komen met een wraak.
De Kruistochten waren gewapende tochten of operaties die door christelijk Europa in de middeleeuwen werden gehouden om het Heilige Land Palestina, en in het bijzonder Jeruzalem, te "bevrijden" van de islamitische Turken, zodat pelgrims weer veilig naar het Beloofde Land konden gaan.
Wat is de betekenis van kruisvaarders?
Zij die deel uitmaken van strijdlustige bewegingen of ondernemingen tegen een maatschappelijk kwaad of een instelling of groepering die als slecht wordt gezien. Is met name van toepassing op personen die deelnemen aan oorlogen of krijgstochten aangezet en gezegend door de kerk.
De eerste kruistocht begon in 1096.
Iedereen die het maar wilde mocht meedoen.
Zo deed niet alleen het gewone volk mee maar er liepen ook priesters, vorsten en bisschoppen mee.
Ook moeders en kinderen liepen mee in deze tocht.
De Kruistochten waren gewapende tochten of operaties die door christelijk Europa in de middeleeuwen werden gehouden om het Heilige Land Palestina, en in het bijzonder Jeruzalem, te "bevrijden" van de islamitische Turken, zodat pelgrims weer veilig naar het Beloofde Land konden gaan.
Er zijn in totaal 9 kruistochten geweest, maar sommige vinden dat er 6, 7 of 8 zijn geweest.
In de eeuw na de dood van Mohammed hadden moslims het complete Midden-Oosten, Noord-Afrika en Spanje met Portugal veroverd.
Pas in 732 werden ze tegengehouden door Karel Martel, anders hadden ze Europa ook nog veroverd.
Toen ze begonnen met het veroveren van het Byzantijnse Rijk (het huidige Griekenland, Turkije en Bulgarije) kreeg de keizer daar het toch een beetje benauwd.
Al sinds de dood van Mohammed werd Constantinopel aangevallen.
Toen de islamitische Seldjuken (de latere Turken) bij Manzikert in 1071 een groot deel van het Byzantijnse Rijk veroverden, werd het steeds gevaarlijker voor Europa.
De Byzantijnse keizer vroeg hulp aan paus Urbanus II om de moslims te verdrijven.
De paus wilde wel helpen, en daar had hij drie redenen voor.
De eerste was dat hij dan misschien meer macht zou krijgen over de Oosters-orthodoxe Kerk.
De Christelijke Kerk was namelijk gesplitst.
Je had de Rooms-Katholieke Kerk onder leiding van de paus en je had de Oosters-orthodoxe Kerk onder leiding van de patriarch van Constantinopel (Istanbul).
De tweede reden was dat er spanningen waren in Europa.
De paus dacht met het scheppen van een externe vijand dat de Europese leiders elkaar minder te lijf zouden gaan.
Ze zouden dan immers hun handen vol hebben met een vijand ver weg.
De derde en belangrijkste reden was dat dan misschien de heilige plaatsen werden bevrijd.
De heilige plaatsen waren plaatsen waar Jezus had geleefd zoals Jeruzalem, Bethlehem, Nazareth en het Meer van Galilea.
Al sinds het begin van de 11e eeuw werden christelijke pelgrims op reis naar Jeruzalem aangevallen en soms vermoord. Kalief Al-Hakim (996-1021) begon zowel joden als christenen te vervolgen.
In 1004 gaf hij het bevel tal van kerken te vernietigen.
In 1009 liet hij de Kerk van het heilige Graf in Jeruzalem in brand steken.
Hoewel die kerk later weer werd herbouwd, ging er toch een schok door het christelijke Europa.
De paus riep het volk in Europa op tot een kruistocht. Hij stelde daar ook iets tegenover:
Volgens de paus zou iedereen die meeging op kruistocht naar de hemel gaan als hij dood ging.
Dit was voor het volk ook een erg belangrijke reden om op kruistocht te gaan.
In 1095 hield de paus een toespraak bij Clermont.
Hij wilde het volk overtuigen om mee te gaan op kruistocht, om de Byzantijnse keizer te helpen.
Dit deed hij met felle, anti-islamitische uitspraken en beloftes aan kruisvaarders: Alle zondes zouden worden kwijtgescholden.
Dat betekent dat, iemand die op kruistocht zou gaan vergeven zou worden voor alle misdaden die hij gedaan had. Het volk vond dit zo'n bijzonder toespraak, dat ze wel mee wilden gaan op kruistocht.
Vooral de uitspraak van de paus over het kwijtschelden van de zonde was voor het volk heel belangrijk.
Het duurde een tijd voordat het volk klaar was om zo'n verre tocht te maken en oorlog te gaan voeren.
Het duurde ook lang om helemaal naar Palestina te gaan. Het was een enorm zware tocht. 90.000 kruisvaarders gingen op weg, maar door honger, dorst en andere gevaarlijke omstandigheden kwamen er maar 12.000 mensen aan.
Onder hen bevonden zich Godfried, heer van Bouillon en de heersers van Vlaanderen, Boulogne, Normandië, Toulouse en Tarente.
Ze trokken de Levant binnen en veroverden verschillende steden. Edessa, Akko, Antiochië, Tripoli en als laatste Jeruzalem.
Je zou misschien denken dat de kruisvaarders meteen naar de heilige plaatsen zouden gaan om te bidden, maar zo ging dat niet.
Toen ze de stad veroverden heeft er een grote slachting onder de niet gevluchte bevolking plaatsgevonden. Toen later Edessa door de moslims werd heroverd werd ook de hele christelijke bevolking gedood.
Over de verovering van Jeruzalem zei een ridder dat hij met z’n ‘’knieën door het bloed waadde’’.
De eerste christelijke heerser over Jeruzalem was Godfried van Bouillon, maar die ging al na een jaar dood.
In 1145 bijna vijftig jaar na de Eerste Kruistocht bereikte schokkend nieuws Europa.
Edessa was ingenomen en het bij behorende Graafschap Edessa was gevallen.
Dit was slecht nieuws want nu konden makkelijk Akko, Tripoli en uiteindelijk zelfs Jeruzalem worden veroverd. Paus Eugenius III riep op tot een tweede kruistocht, maar niemand had er echt zin in.
Niemand dacht toen aan Bernard van Clairvaux.
Hij was gewoon een simpele monnik.
Maar praten kon hij.
Hij hield op een open veld voor duizenden mensen een preek.
Opeens wilde iedereen op kruistocht. Zelfs Lodewijk VII van Frankrijk en Koenraad III van Duitsland gingen mee.
De kruisvaarders probeerden eerst Antiochië te veroveren.
Dit mislukte omdat ze verslagen werden door de Turken.
Vervolgens trokken de overgebleven legers naar Jeruzalem, om daar, samen met de koning van Jeruzalem, te bespreken wat ze gingen doen.
Ze besloten Damascus aan te vallen, een belangrijke stad in het rijk van de moslims.
Helaas werden ze gemakkelijk verslagen door de moslims bij Damascus.
De kruistocht was dus mislukt.
Een belangrijke reden was de onderlingen ruzie bij de christenen.
De kruistocht had namelijk geen steun van de Byzantijnse keizer, terwijl de kruistocht wel door het Byzantijnse rijk heen wilde marcheren.
Dit leidde tot christenen die met elkaar op de vuist gingen, in plaats van tegen de moslims vochten.
Saladin was een moslim-heerser die een groot rijk had.
Hij had de moslims die eerst vooral met elkaar vochten met elkaar verbonden.
Hij veroverde eerst de omliggende gebieden om Jeruzalem heen.
Vervolgens stuurde hij zijn troepen richting Jeruzalem.
Daar boekte Saladin grote successen.
Hij wist de stad redelijk eenvoudig in te nemen.
Saladin was voor die tijd best een eerlijke man: Hij liet de christenen de stad uit als ze daar genoeg geld voor hadden.
Echter, in de westerse wereld was dit verschrikkelijk nieuws.
De paus riep al snel een nieuwe kruistocht uit.
Op deze kruistocht kwamen ook heersers mee.
Een belangrijk heerser was Richard Leeuwenhart.
Het grootste leger van kruisvaarders trok naar Palestina.
De legers probeerde de landen van Saladin te verslaan, en dat lukte een beetje.
Helaas ging het voor sommigen niet snel genoeg, en Philip, de koning van Frankrijk, keerde terug naar Europa. Hij begon, tegen de paus in, landen van Richard aan te vallen.
Richard moest wel terugkeren.
Dit deed hij nadat hij vrede had gesloten met Saladin: Christenen mochten nu wel naar Jeruzalem om de heilige stad te bezoeken.
De Vierde Kruistocht ging al onderweg.
In plaats van de moslims vielen de kruisvaarders de christelijke stad Constantinopel in 1204 aan, de hoofdstad van het Byzantijnse Rijk!
Nog nooit had iemand Constantinopel kunnen veroveren maar de kruisvaarders lukte het.
Dat was omdat de Byzantijnse leiding verdeeld was.
Een van de strijdende leiders liet de Kruisvaarders binnen.
Toen die echter de strijd tegen zijn broer verloor, voelden de Kruisridders om over te gaan tot plunderen en verkrachten.
De keizer vluchtte.
Sommige van de schatten zijn in Venetië nog steeds te bewonderen.
Het Byzantijnse Rijk viel uit elkaar en verschillende adellijke kruisvaarders stichtten kruisvaarderstaatjes.
Nou, met dat leger hadden ze heel het Midden-Oosten kunnen veroveren.
De paus probeerde de verovering te voorkomen maar hij was te laat.
De Tweede, Derde en Vierde Kruistocht waren allemaal mislukkingen.
Het waren meer pogingen van koningen om buit te verzamelen dan gelovige kruisvaarders die de heilige plaatsen probeerde in te nemen.
Er zouden nog 5 kruistochten volgen, maar allemaal zouden ze mislukken.
Het begin van de ondergang.
In het Heilige Land waren de Tempeliers, de Hospitaalridders en de Duitse Orde heel machtig.
Ze bezaten veel kastelen en ook in Europa bezaten ze veel landgoederen.
Het was een soort mengeling van ridders en monniken.
Ze leefden als monniken maar woonden vaak in een grote citadel (een soort kasteel dat bij een stad stond een vaak van uit de hele stad te zien was) zoals Krak des Chevaliers.
De ordes werden geleid door een grootmeester.
De Tempeliers waren samen met de Hospitaalridders de belangrijkste.
De Duitse Orde had minder macht in de Levant maar wel heel veel in Duitsland.
De Duitse Orde organiseerde ook z’n eigen kruistochten naar Polen en Litouwen waar ook veel niet-christenen woonden.
De citadel waar in een Tempelier vaak in verbleef was ook vaak gebouwd door moslims. Het waren grote, massieve kastelen die op een hoge heuvel stonden. Voorbeelden zijn:
In Jeruzalem: Beaufort, Zefat, Pelgrimsburcht, La Fève en Gaza
In Syrië: Chastel Blanc en Tortosa
In Antiochië: Baghras, La Roche de Roussel en La Roche Guillaume
Het was moeilijk om dit soort kastelen te veroveren.
Eigenlijk was de enige manier uithongeren.
Maar toch vielen ook deze kastelen éen voor éen.
Toen de tijd van de kruistochten voorbij was en de Tempeliers en Hospitaalridders verdreven waren vestigden ze zich op Cyprus.
Filips IV van Frankrijk, bijgenaamd de Schone, vond dat de Tempeliers veel te veel macht hadden en hij beschuldigden hen van afdwalen van het geloof.
Paus Clemens V was het daar niet mee eens maar hij was te zwak om het tegen te houden.
Na een reeks bloedige martelingen werden in 1314 de laatste grootmeester en commandeur (ook een functie) verbrand.
De Hospitaalridders bleven bestaan en bestaan nu nog alleen dan met een andere naam: De Orde van Malta. De Duitse Orde bestaat ook nog steeds.
Nu doen ze vooral liefdadigheidswerk.
De Tempeliers zijn later door paus Benedictus XVI onschuldig verklaard.
Jeruzalem (Hebreeuws: ירושלים, Jeroesjalajim) is een oude stad waar veel om te doen is.
De stad is heilig voor joden, christenen en moslims.
Dat is vanwege de heilige gebouwen in het ommuurde centrum.
Voor de joden is dat de Klaagmuur, voor christenen de Heilige Graf kerk en voor moslims de Al Aqsa moskee en de Rotskoepel.
Dit centrum is de belangrijkste reden waarom er nog steeds geen vrede is tussen de Joden en de Arabieren.
De stad bestaat eigenlijk uit 2 delen. West en Oost.
Het westelijke deel wordt militair bezet door Israël.
Maar eigenlijk vindt een deel van de wereld dat Jeruzalem niet van Israël is.
Anderzijds zeggen sommige mensen dat Jeruzalem juist de hoofdstad is van Israël.
Arabische landen zijn het hier niet mee eens, en zegt dat de hoofdstad van Israël Tel-Aviv is.
Jeruzalem staat bekend als een stad die voor drie godsdiensten heilig is: het christendom (omdat Jezus hier is gestorven), het jodendom (omdat hier de tempel van de Joden stond, hier is alleen nog de Klaagmuur van over) en de islam.
De Rotskoepel is gebouwd op de plaats waar Abraham zijn zoon bijna heeft geofferd.
Deze plaats is voor alle 3 godsdiensten heilig.
Voor de moslims is de Al Aqsa moskee heilig omdat ze geloven dat de profeet Mohammed hier naar de hemel zou zijn gegaan.
